Aan alles komt een eind...

Ja... 'Morgen typ ik wel even verder hoe of wat!' aldus een ontzettend blije ik na het behalen van mijn allerlaatste examen in de V.S. 3 weken geleden.
Er is natuurlijk ontzettend veel gebeurd de afgelopen 21 dagen, niet allemaal even interessant voor de trouwe lezers, dus daarom beperk ik me maar tot hetgene wat dat wél is.

Woensdag 17 juni, nog steeds ontzettend blij vanwege het afsluiten van het IFR traject een week daarvoor. Maar al snel werd die vreugde omgezet in spanning voor het allerlaatste en misschien wel belangrijkste examen in Arizona; het CPL (Commercial Pilot License). Ik stond gelukkig vroeg ingeroosterd (8 uur in de ochtend) met een instructeur uit Nederland die bevoegd is om dit soort checks af te nemen (dit moet een Nederlander zijn omdat het examen een IVW-examen is). Na het IFR gedeelte moeten er nog 5 vluchten op zicht gevlogen worden met het oog op Commercieel vliegen. Oftewel weer navigeren, landingen, emergency procedures en alles waar we mee begonnen zijn. Dit wordt afgesloten met weer een examen waar er van je verwacht wordt dat je nadenkt over situaties met passagiers en/of vracht.

Eerst de briefing waarin ik alles over de door mij voorbereide vlucht moest uitleggen. De navigatieplanning, met alle punten op de kaart getekend. Het weer over de gehele route (300 km). De brandstofplanning en berekeningen. En nog een aantal dingen. Uiteraard kreeg ik tijdens dit 'gesprek' vragen voorgeschoteld die ik geacht werd goed te beantwoorden.


De vlucht zelf begon goed. Meteen na de Take-off zo'n 100 meter boven de grond werd het gas dicht getrokken om een engine failure te simuleren. Na de goede procedure uitgevoerd te hebben maakte ik een rechter bocht en begon ik mijn navigatieplanning af te vliegen. Na een half uurtje vliegen moest ik 'diverten' (uitwijken) naar een ander vliegveld. Route aanpassen en een nieuwe koers vliegen die langs bergen en obstakels leidt. Toen ook dit goed bleek, was het tijd voor de verschillende manoeuvres, gevolgd door de verschillende landingen en toen zat het er op. Vol spanning taxi-de ik terug naar de parkeerplaats toen ik ineens te horen kreeg dat ik het had gehaald....
Blij dat ik was! In één klap valt alle druk, stress en spanning van de afgelopen 5 maanden van je schouders. Een super mooi moment wat ik niet snel zal vergeten.

Later die dag bleek dat ook de huis-tuin-en-keuken-belg uit onze klas het had gehaald. Samen met hem heb ik toen de uitnodigingen voor onze 'Winguitreiking' de deur uit gedaan, al het papierwerk ingevuld en tickets geregeld voor de vlucht naar huis!
De volgende dag om 12 uur 's middags waren de meeste van onze klasgenoten en andere belangstellenden die niet aan het vliegen waren uitgerukt om onze winguitreiking bij te wonen. Je krijgt dan op het platform bij de vliegtuigen je Wing opgespeld en geeft een korte speech over hoe je de tijd in de V.S. ervaren hebt gevolgd door vele felicitaties.



Daarna inpakken en de volgende ochtend om 3 uur opstaan omdat we om 6 uur vlogen. Na een superleuke vlucht, tja je gaat naar huis, landden we zaterdagochtend 20 juni om 6 uur op schiphol...

En dan zit de tijd in Phoenix er op en is het toch onvoorstelbaar snel gegaan!



Nog even wat feitjes en cijfers over de afgelopen vier en een halve maand:

Vlieguren: 143 uur en 5 minuten
VFR vlieguren: 93 uur en 30 minuten
IFR vlieguren: 49 uur en 35 minuten
Solo vlieguren: 31 uur en 45 minuten
Nacht vlieguren: 13 uur en 20 minuten
Starts + Landingen: 359
Starts + landingen dag: 338
Starts + landingen nacht: 21


Tijd in de V.S.: 4 maanden en 2 weken
Dagen in de V.S.: 138
Kilometers gemaakt met onze auto: 5000
Kilo's afgevallen: 6 (inmiddels weer hersteld)
Pizza's gegeten: 40
Uitstapjes gemaakt: 8
Aantal keren hardgelopen: 25
Maximale temperatuur: 45 graden celcius
Minimale temperatuur: 19 graden celcius
Uren in het zwembad: 40





Dit was het dan. Ondanks zware perioden kijk ik er echt met een super goed gevoel op terug. We hebben heel veel beleefd, gezien en gedaan. Natuurlijk veel gevlogen, veel gelachen, vaak aan thuis gedacht en veel uren achter de laptop om weer een verhaal op de site te zetten! Ik wil bij deze iedereen ontzettend bedanken voor de interesse in mijn leven de afgelopen tijd en de leuke reacties naar mij toe!




Tot snel en heel veel lieve groetjes,




Sierd Heida

CPL gehaald!!!!

Lieve lieve mensen,

even heel snel een berichtje van mij. Vorige week vrijdag m'n IFR check gehaald en vandaag de het allerlaatste eindexamen, ook gehaald!! Ik ben echt superblij. Na veel geregel en gebel hebben we kunnen regelen dat ik samen met de belg uit mijn klas vrijdagochtend op het vliegtuig naar huis stappen.

Morgen om 12 uur lokale tijd krijgen wij hier onze 'Wings' uitgereikt.

Morgen typ ik wel even verder hoe of wat!

Groetjes Sierd

Vliegen

En tussen al die uitjes door wordt er natuurlijk ook nog elke dag gevlogen. Ik heb erg mazzel met de instructeur wat resulteerd in het feit dat ik veel vlieg en ook vaak twee vluchten op een dag doe. Onze groep zit hier nu 4 maanden en eigenlijk heeft iedereen het wel gezien hier. Ik begin maandag met examentraining voor examenbeurtje 29. Het IFR bestaat uit 3 delen, de basis, approaches en navigeren. De eerste 8 vluchten richting zich voornamelijk op het basis IFR vliegen. Dus met een bril op waarmee je niet naar buiten kunt kijken maar alleen op je instrumenten. Hiermee simuleer je bewolking. Daarna kwamen de verschillende approaches, oftewel allemaal verschillende manieren, om met behulp van verschillende bakens en dingen precies voor de landingsbaan uitkomen zonder dat je naar buiten kijkt.Beurtje 13 was de enige solo op dit vliegtuig en meteen de laatste van de hele opleiding. Tevens was dit een solovlucht die 's nachts werd gevlogen. Echt gaaf om weer even alleen in het vliegtuig te zitten om een uurtje starts en landingen te maken.

Vanaf vlucht 17 tot 23 werd er genavigeerd. Het leuke hieraan is dat dit eigenlijk precies dat gene is wat je later ook gaat doen. Je vliegt van een vliegveld via bakens en airway's naar een ander vliegveld. Vlucht 18 en 19 waren echt wel het hoogte punt van het IFR vliegen denk ik. Ik ben namelijk met een jongen uit m'n klas en een instructeur naar San Diego via de kust naar Los Angeles gevlogen en via Palm Springs (dat ligt weer land inwaarts) weer terug naar Phoenix. Het leuke was dat we in California echte IFR omstandigheden hadden. Namelijk dichte bewolking. Echt supervet om door die wolken naar beneden te vliegen en dan op eens vlak voor de baan te hangen om te landen. Toen we daarna weer opstegen en boven de wolken vlogen zagen we de zon ook nog eens ondergaan in de zee! Echt heel mooi om te zien, vooral omdat we hier in Arizona helemaal geen bewolking gewend zijn. Toen we in Los Angeles aankwamen vlogen we vlak langs het internationale vliegveld van de stad. Dit vliegveld is de 6e van de wereld als het gaat om het aantal passagiers. Zover als we konden kijken kwamen er vliegtuigen aanvliegen voor een landing. De nadering die we maakten voor het vliegveld waar wij zijn geland was ook gaaf, omdat die rechtstreeks over Hollywood gaat. Uit eindelijk kwamen we rond 3 uur 's nachts weer aan op het vliegveld hier.

Vandaag heb ik het laatste navigatiebeurtje gehad. Vanaf nu nog 4 vluchten examentraining en daarna de eindcheck. Als het meezit heb ik die volgende week. Als het heel erg meezit haal ik die check in één keer en dan hoef ik nog 5 vluchten + een examen. Ik hou jullie op de hoogte van de uitslagen e.d. en ik hoop tot gauw in Holland!

Sierd

Los Angeles

Na Las Vegas, San Diego, Grand Canyon en een aantal andere dingen die we hier al ondernomen hebben bleef er nog één uitstapje op ons verlanglijstje staan namelijk; Los Angeles. En omdat we afgelopen weekend 3 dagen vrij hadden i.v.m. memorial day (de 25e) was daar een uitstekende kans om er naartoe te gaan.

Zaterdagmorgen zijn we met z’n 4en de auto ingestapt om via San Diego naar L.A. te rijden. Na een reis van zo’n 6 uur kwamen we rond 3 uur in de namiddag in San Diego aan. Ondanks de drukte, door het lange weekend, hebben we na lang zoeken een prima hotel gevonden aan de grote baai in de stad. Daarna zijn we doorgereden naar het strand, waar we gezwommen en geravot hebben. Ook hebben we daar gegeten en rond 10 uur waren we weer bij het hotel. Na nog een paar goede gesprekken in de Hot Tub te hebben gevoerd was het tijd om te gaan slapen. Via een simpel lotingsysteem die ik en een andere jongen gewonnen hadden bleek dat wij ieder een eigen bed kregen en de andere twee een slaapbank moesten delen.

De volgende morgen zijn we eerst gaan ontbijten in één van de, zo niet de beste ontbijttent van San Diego. Terwijl we in de rij stonden om binnen gelaten te worden zijn we nog even naar de zee gelopen waar een groepje dolfijnen hun opwachting maakten. Op dezelfde plek waar we de zaterdag nog hadden gezwommen, zwommen nu een stuk of 8 dolfijnen. Echt mooi om te zien, jammer genoeg had niemand van ons een camera bij zich. (om toch een impressie te krijgen van dit schouwspel, typ ‘dolfijn’ in op google afbeeldingen en je krijgt waarschijnlijk te zien wat wij ook gezien hebben) Na het ontbijt hebben we de 1 Coast Highway gepakt richting het noorden. Deze weg bracht ons via Orange County naar Los Angeles. Heel gaaf om een omgeving te zien waar je nog nooit geweest bent maar die je toch zo goed kent van films en tv-series.
Rond 3 uur kwamen we in Los Angeles aan.

Los Angeles is de tweede stad van Amerika dus tegen 5en waren we pas waar we wilden zijn; Hollywood! Hollywood is een voorstad van L.A en ligt ten noorden. Beverley Hills is ook zo’n voorstad. Na hier een paar uur rond gewandeld te hebben en alle dure auto’s, winkels en vooral huizen gezien te hebben zijn we naar Santa Monica gereden, één van de bekendste badplaatsen van west Amerika. Daar waren ook een paar klasgenoten van ons die ook een soortgelijke trip maakten. Met hun hebben we gegeten en zijn we nog even over de pier gelopen, om vervolgens weer richting Hollywood te rijden waar onze klasgenoten een hotel gereserveerd hadden. Het hotel stelde niet veel voor maar het was prima voor één nacht.

De volgende dag zijn we over de walk of fame gelopen en zijn we nog naar een uitkijkpunt geweest om de Hollywood-letters en de Hollywood-Hills te bekijken. Daarna zijn we via Santa Monica, waar we nog snel even de winkelstraat doorgelopen zijn, weer richting Arizona gereden. Na een lange reis van zo’n 7 uur kwamen we eindelijk weer in de vertrouwde dorre vlakte, wat Phoenix heet, aan.

Binnenkort schrijf ik wel weer eens wat over het vliegen.

Lieve groetjes,

Sierd

Grand Canyon

Hallo allemaal,

Afgelopen weekend was, wat studeren betreft, vrij rustig dus heb ik samen met nog twee anderen besloten om naar de Grand Canyon te gaan. Op onze optielijst stond ook nog Los Angeles + omgeving maar omdat we daar hoogstwaarschijnlijk later ook nog wel eens komen en we nu relatief dichtbij de Canyon zitten hebben we hier voor gekozen. Het was zo’n 400 km en 5 uur rijden. ’s Ochtends om half 9 zijn we, na een ontbijt bij de subway, vertrokken en ’s avonds om half 10 waren we weer thuis.

De rit er naar toe is al de moeite waard. Zeker omdat wij hier in Phoenix al 3 maanden tegen een dorre woestijn aan zitten te kijken. De Grand Canyon ligt ten noorden van hier en omdat het veel hoger ligt is de omgeving heel anders. Vooral het allerlaatste stuk, dat staat vol met bomen waar een weg doorheen ligt. (net of rijd je door de ardennen) Het grappige is dat zo uit het niets in één keer dat bergachtige gebied met die kloof opduikt.

Wij zijn langs de hele zuidzijde gereden waar je een stuk of 10 uitkijkpunten hebt. Rond 4 uur zijn we weer terug gegaan, en na onderweg nog even ergens de smerigste hamburger ooit gegeten te hebben waren we rond half 10 moe, maar zeker voldaan, weer in het appartement.

Deze hele week was het erg warm, elke dag rond de 40 graden. Zelfs bij het zwembad is het nu moeilijk uit te houden. Gelukkig hebben we airco in het huisje hier, dus binnen is het prima vertoeven.

Geniet van de foto’s zou ik zeggen, al is het in het echt natuurlijk 10 keer mooier...

Groetjes Sierd

VFR Gehaald!!

Jawel, mijn Private Pilot License (PPL) is binnen! Afgelopen week de laatste van 44 VFR vluchten gehad en positief afgerond.

Beurtje 43 en 44 zijn beide examens. Zo'n examen bestaat uit; een overhoring van de theoretische kennis over alles wat maar met het vliegen te maken heeft dus, het vliegtuig met al haar systemen, de motor en de werking ervan, dingen als de navigatiekaart die we gebruiken, regels voor het vliegen hier in Amerika, vragen over het weer, alles komt aan bod. Na dit, door velen (waaronder ikzelf) gevreeste uurtje theorie, ga je de lucht in en wordt er eerst genavigeerd. Van te voren moet je een planning maken voor een vlucht naar een bestemming hier zo'n 250 km vandaan. Het eerste gedeelte van de vlucht moet je volgens je planning alle checkpoints bij langs gaan op een bepaalde hoogte, met een bepaalde snelheid, in een bepaalde tijd en door een bepaalde koers te vliegen. Halverwege wordt je 'onverwachts' opgedragen om uit te wijken naar een ander vliegveld. In de lucht maak je dan snel een zo'n nauwkeurig mogelijke planning hiervoor. Nadat je (hopelijk) op je verwachte tijd aankomt op dat vliegveld demonstreer je alle geleerde landingen hier. Na 5 a 6 landingen vlieg je weg van dat vliegveld om in de Practise area je manoeuvres te doen. Hierna krijg je nog een gesimuleerde 'engine failure' waarna je een geschikt stuk grond beneden je moet uitzoeken om de kist veilig te kunnen neerzetten. Als ook dit achter de rug is vlieg je weer terug naar het vliegveld hier en zit je examen er op.

D43 heb ik afgelopen dinsdag gehad. Tijdens deze vlucht worden er nog net iets meer fouten getolereerd dan tijdens je eindexamen D44. Ook is deze vlucht gewoon met een Amerikaanse instructeur in tegenstelling tot D44, die gevlogen wordt met een instructeur die uit Eelde hier naartoe komt om dit soort checks af te nemen. Beide vluchten gingen goed en donderdag heb ik VFR afgesloten.

Vandaag ben ik meteen begonnen aan het tweede traject, IFR. IFR is vliegen op instrumenten en met behulp van bakens e.d. vaste koersen vliegen. Op deze manier kun je straks ook in het donker en in wolken vliegen. Verwacht wordt dat dit traject zo'n 7 weken duurt. Als alles dan meezit hoop ik tussen half en eind juni weer thuis te zijn.

We zijn van plan binnenkort ook weer even een uitstapje te maken, dus blijf de site in de gaten houden zodat je niks mist!

Lieve groetjes Sierd

Nieuwe hobby

Vorige week weinig gevlogen vanwege het weer, het was vooral de harde wind die roet in het eten gooide. En omdat ik nog een paar laatste solovluchten moest vliegen (waarvan de windlimieten lager liggen) heb ik vaak moeten cancelen.

Dus dan moet je wat anders en we hebben een leuke invulling gevonden voor de vrije uurtjes, namelijk; Bergbeklimmen! En dan niet bergbeklimmen met touwen en abseilen en andere ongein maar gewoon een rotspartij omhoog 'wandelen'. In Scottsdale, dat is één van de leukere plaatsjes hier in de buurt, ligt Camelback mountain. Veel mensen gebruiken de berg als vervanging van de sportschool en beklimmen hem na een werkdag bijvoorbeeld. Het is echt superleuk om te doen en het levert ook een mooi uitzicht op over Phoenix.

Afgelopen zaterdag waren we van plan om het weer te doen maar eigenlijk hadden we ook wel zin in wat meer uitdaging. Samen met Michael uit m'n klas zijn we toen naar een meer gereden hier in de buurt (waar we ook dat bootje hadden gehuurd, voor de trouwe lezers). Rondom dit meer liggen allemaal bergen en na de lokale sherrif, iemand van de haven, en de poortwachter aldaar gevraagd te hebben bleek dat we in principe overal wel op mochten. 'If there is no fence, you're allowed'

Na een korte discussie met Michael over slangen, schorpioenen en beren hebben we besloten om een berg op te gaan in de wildernis daar. Dus geen pad waar dagelijks 10 tallen mensen overheen lopen maar gewoon een berg met stenen, bosjes, cactussen, nog meer stenen en nog meer cactussen waar in principe nooit iemand komt. We hadden voor ons zelf bepaald dat als we meer één slang tegen zouden komen (twee dus) dat we dan terug zouden gaan. Uiteindelijk hebben we na 2 en een half uur de top bereikt zonder een slang te zien maar dat even terzijde. Toen we bijna boven waren op het steilste stuk zijn we even na gegaan dat dit waarschijnlijk het gevaarlijkste was wat we ooit in ons leven hebben gedaan. Wel supergaaf om zelf een weg te zoeken naar boven wetend dat je bij elke stap één of ander raar beest tegen kan komen. We hebben in totaal één groot konijn gezien, twee hagedissen, en een paar vogels die boven rond de top hun nest aan het beschermen waren door rondjes om de top te vliegen.

Halverwege kwamen we erachter dat het onmogelijk was om langs de weg waar wij omhoog kwamen ook naar beneden te komen en we waren dan ook blij dat we op de top zagen dat de andere kant een stuk makkelijker was. Bovenop de top stond een metalen kastje met een kladblok,een pen en souveniers die alle 12 mensen die ooit op die berg hebben gestaan er in gelegd hadden (en waarschijnlijk waren ze alle 12 vanaf de andere kant omhoog geklommen). Wij hadden eigenlijk niks bij ons met uitzondering van een zakje met anti-vochtigheids-korrels die Michael in z'n nieuw aangeschafte bergbeklimtasje had zitten. Dus die hebben we er in gelegd en na wat foto's en natuurlijk een verhaaltje op het kladblok zijn we langs de andere kant weer naar beneden gegaan.

Ook hier zeggen foto's veel meer dan een dom lulverhaal van mijn kant dus klik op de link aan de zijkant en geniet van de geweldige natuur die Arizona te bieden heeft!

Kus en groetjes Sierd